Net aangekomen in Nederland, rechtstreeks vanaf het laatste evenement van de viering van ons eerste decennium als Masarang Stichting, wat plaatsvond in ons Tasikoki dierenopvangstation in Noord Sulawesi op 2 Februari, 2011. Ik zit hier nu bij Steven Smit thuis in Amsterdam waar Masarang International en onze website www.masarang.nl gevestigd zijn en maak blij gebruik van zijn snelle Internetverbinding. Wat zijn mensen in Nederland toch verwend! De elektriciteit schijnt niet minstens eenmaal per dag uit te vallen voor een aantal uren, de telefoon en het Internet doen het ook al onafgebroken en de benzinepompen hebben altijd brandstof beschikbaar! Mensen in de ontwikkelde landen nemen al deze luxe voor gewoon aan en verwachten soms ook dat overal in de wereld zo is… Een voorbeeldje? Een (verkorte) vertaling van een paar emails uit Amerika van vorig jaar op een moment dat ik een week in het binnenland van Borneo zat zonder elektriciteit, telefoon, laat staan Internet, om daar orangutans te redden:
Dag 1: Dr. Smits, ik bewonder Uw werk en wil U graag ondersteunen.
Dag 2: Dr. Smits, mogelijk dat mijn email van gisteren niet doorkwam, dus voor de zekerheid
stuur ik deze mail nog een keer. Met heel vriendelijke groeten!
Dag 5: Meneer Smits, mag U erop wijzen dat het niet netjes is om niets te laten horen aan
mensen die hun best doen U te helpen! Ik hoop dat U zo behoorlijk bent om mij te
antwoorden!
Dag 7: Meneer Smits, goed te weten dat U zo’n ondankbaar figuur bent en dat ik jou nog niets
heb overgemaakt. Ik zal de andere mensen hier vertellen wat een onbeschoft figuur jij
bent en dat ze niet die mooie filmpjes moeten geloven en geld moeten sturen!
Dag 8: (Ik:) Beste mevrouw…. Net terug van 8 dagen oerwoud zonder communicatiemiddelen
en helaas heb ik geen assistent om mij te helpen met mijn gemiddeld 200 dagelijkse
emails. Zeer zeker geen boze opzet dat ik U niet eerder kon antwoorden
Einde communicatie!!!
Dit was wel een extreem geval maar iedere keer weer als ik hier aankom en mijn computer open en automatisch op een wireless netwerk inlog en grotere files met plaatjes in seconden in plaats van uren kan versturen denk ik vaak aan dit soort communicaties.
Ons tienjarig bestaan. We begonnen met het uitzetten van vissen op 14 Januari, toen hielden we op 17 Januari een bijeenkomst en het uitreiken van studiebeurzen aan de universiteitsstudenten, gevolgd door het planten van bomen en het vrijlaten van 7 Sulawesi Makaken. Vervolgens kregen de middelbare scholieren op 29 Januari hun studiebeurzen en gisteren sloten we de viering van ons tienjarig bestaan af met een workshop over een strategie voor natuurbescherming in de provincie Noord Sulawesi en de vrijlating van een paar zeearenden. Echt dus ter land, ter zee en in de lucht!
De lezing die ik daar gaf in de vorm van een PowerPoint presentatie heb ik vertaald in het Nederlands en kan gedownload worden van onze website (zie media/presentaties). Ik geef hier beneden even de resultaten kort weer.
Tegen elf uur, een uur later dan gepland, maar dat is Indonesië, kwamen de gouverneur van de provincie en het lokale districtshoofd van onze regio aan in Tasikoki. Samen met Simon Purser, een Engelsman die het programma leidt voor de dieren en de vrijwilligers, maakten we een wandelgang naar de dieren en toen het begon te regenen per auto verder naar het strand. Hier werd officieel een boot die de gouverneur had geschonken aan mijn Minaesa universiteit met een aarden kruik ingewijd en daarna onder grote interesse lieten we het paar van zeearenden vrij. Toen ging het met de auto van de gouverneur richting ecolodge voor koffie met palmsuiker terwijl de ongeveer 150 gasten zich naar onze conferentiezaal begaven.
Dr. Julius Pontoh leidde de workshop en de gouverneur gaf een goede lezing met veel lof voor het werk van de Masarang Stichting. Hij is behoorlijk erudiet en spreekt naast goed Engels, ook nog wat Nederlands en redelijk Frans. Hij is erg trots op zijn persoonlijke bibliotheek en onlangs promoveerde hij. Ik was dan ook erg blij met de steun van al die beambten die ons af en toe toch wel het leven lastig maken. Bijvoorbeeld de douane als we weer eens een zending medicijnen uit het buitenland krijgen, of de immigratie die probeert wat bij te verdienen voor de verlenging van het visum van de buitenlandse vrijwilligers op Tasikoki. Ik vroeg ze dus even op te staan in het bijzijn van de gouverneur en vroeg of ze vanaf nu toch wel dit goede project zo goed mogelijk willen ondersteunen. Allemaal, politie, leger, bosdienst, immigratie, verklaarden ze plechtig dit te doen onder het welwillende knikken van de gouverneur en het regionale hoofd! 🙂
Daarna hield ik mijn verhaal gevolgd door een goede discussie met vele vragen van de aanwezige toehoorders. Studenten, activisten, duikresorts, het nieuwe hoofd van de natuurbescherming in Noord Sulawesi, allemaal kwamen ze met kritische vragen en goede suggesties. Toen was het tijd voor lunch waarna ongeveer de helft van de gasten met de gouverneur vertrok en we met een kleinere groep de discussies in de workshop voortzetten. En toen was het tijd voor mij om naar het vliegveld te gaan en via Jakarta en Dubai zit ik nu dus hier aan tafel samen met Steven en schrijf dit bericht. Op naar de volgende tien jaar! De resultaten van de workshop zal ik nog als apart document posten. In ieder geval zal ons kilometer lange strand bij Tasikoki een speciale beschermde status krijgen en zullen vanaf volgende week weer dieren in beslag genomen gaan worden.