Kenangan
Ik hou van mijn houten huis in het kamp in ons bos Kenangan genaamd. Kenangan betekent herinnering en ik heb ik veel herinneringen aan deze plek, want ik ben hier meer dan 37 jaar geleden mijn werk in het tropische regenwoud begonnen. Nu ben ik een directeur van het bosbedrijf dat de bijna half miljoen hectare van meestal ernstig beschadigd bos beheert, waarbij ik de lessen van vele jaren onderzoek practiseer. Maar er is meer voor nodig dan alleen te weten hoe we bomen planten om een succesvol herbebossingsproject van de grond te krijgen!
Vandaag ben ik gaan kijken naar mijn agrobosbouw proeven hier. De combinatie van bomen met voedselgewassen betekent dat roofdieren zoals wilde zwijnen, stekelvarkens en apen een groot probleem kunnen worden. Om deze problemen te bespreken, ging ik naar Dolo, een man van het ver weg gelegen eiland Flores, die nu voor me werkt. Hij werkte hier al vele jaren in het bos voor het bedrijf. Maar zijn schema van twee weken in de jungle en dan een paar dagen naar zijn familie, werkte niet goed. De familie van zijn vrouw kwam om haar en de kinderen terug te brengen naar Flores, waarvan hij helemaal niet op de hoogte was omdat hij bezig was met zijn dienst in het boskamp. De traumatische gebeurtenis heeft hem erg veranderd. Hij wil niet meer bij andere mensen wonen. Hij geeft de voorkeur aan de jungle in een hut naast onze experimentele percelen, waar hij al jarenlang leeft als een varkensjager.
Dolo spreekt niet veel, maar vandaag was ik gelukkig samen met twee mensen die zijn angsten en schaamte overbrugden en we konden twee uur lang met hem praten. Dolo woont in de hut samen met zijn zes honden die de varkens weghouden van onze cassave- en suikerpalmen die tussen de bomen worden gezet. Met zijn honden gaat Dolo op zoek naar varkens om deze te verkopen, hoewel hij zelf geen vlees eet. Ook gebruikt hij zijn honden om onze nieuwe agrobosbouw gebieden te bewaken en hij rapporteert aan ons over indringers en zaken die met wild te maken hebben. En het blijkt dat Dolo veel over mijn bos weet, vooral waar welke dieren zwerven. Hij brengt soms ook tijd door met stropers die hem kennen, maar ze komen niet meer nu we strikte acties ondernemen om het wild te beschermen in dit voormalige wilde westengebied in Kalimantan. Het was goed om van hem te horen dat we nog steeds veel beren, gibbons, boerenpauwfazanten, beermarters, otters, nevelpanters en vele andere diersoorten in ons beschadigd bos hebben.
Stropers!
Het is schokkend om te zien welke technieken men gebruikt om te stropen. Vogels worden gevangen met geluid, gespeeld op kleine apparaten, pingpongballen worden gevuld met explosieven en verborgen in aas om de hoofden van varkens er af te blazen, enorme hoeveelheden snaren die allerlei wild vangen, het gebruik van zelfgemaakte geweren, vergif dat zo enorm veel dieren dood, het is gewoon moeilijk te geloven op hoeveel manieren de mensen hier wild vangen. En er gebeuren veel ongelukken met ontploffende geweren, mensen die worden gevangen in de snaren en in de valkuilen en vooral worden veel mensen gewond door de ontploffende pingpongballetjes zoals de heer Omel hier, die een van de ballen pakte en serieus werd gewond toen het in zijn hand ontplofte in plaats van in de mond van een varken waarvoor het was bedoeld. Ook koeien worden vaak gedood wanneer ze op deze ballen stappen.
Hier is een foto van een van onze experimentele agrobosbouw percelen waar we een blauw scherm gebruiken om de varkens af te schrikken en hiermee onze nieuw geplante bomen en cassaves beschermen. Tot nu toe lijkt het systeem goed te werken tegen varkens in combinatie met Dolo’s patrouilles.
Maar op weg slechts 4 kilometer van onze percelen, kwamen we drie stropers tegen op ongemarkeerde motorfietsen. Ze kwamen helemaal uit Tenggarong, meer dan 100 kilometer hiervandaan om snaren voor varkens en herten uit te zetten. Het bleek dat ze al verhalen hadden gehoord over de ‘boze witte reus’ en door gebruik van enige overredingskracht zijn we gezamenlijk op zoek gegaan naar al hun snaren, hebben we hun gegevens genoteerd en hen erop gewezen dat als ze ooit terugkomen naar ons herbebossingsgebied, we hen voor de rechtbank zullen slepen.
Later heb ik alle camera’s gecontroleerd die we samen met Wildlife Protection Solutions hebben geplaatst en vervolgens hebben we de foto’s gecontroleerd met wat in de officiële schriftelijke rapporten van onze boswachters werd vermeld. Verschillende medewerkers zullen binnenkort geen baan meer hebben…
Niet duurzame bedrijvigheid
Vanmiddag kwam het hoofd van het leger langs om ons team van 12 te spreken, een groep ervaren en meestal recent gepensioneerde legermensen, die op onverwachte tijden in ons gebied patrouilleren. Ze beginnen impact te maken! Van veel mensen heb ik hetzelfde bericht gehoord namelijk dat de illegale bosbouwers en stropers hun spullen inpakken! Maar ik hoorde ook dat sommige van de ontheemde stropers en houtdieven van plan zijn om tegen mij te demonstreren, hun vrouwen en kinderen mee te brengen om voedsel en banen te eisen ter vervanging van hun strooptochten en houtdiefstal. Gelukkig begint ons project veel nieuwe banen te creëren en veel lokale mensen die eens in de hout- en houtindustrie hebben gewerkt en hun werk kwijt zijn geraakt toen het waardevol hout opraakte, ondersteunen nu onze inspanningen om permanente banen te creëren in de agrobosbouw en onze permacultuur projecten.
Op de weg terug naar het kamp en mijn huis passeerden we de enorme kaalgekapte gebieden van een pulp- en papierplantagebedrijf. Het is verschrikkelijk! Dichtgeslagen grond, geen bufferzones langs waterstromen, slechts een boomsoort die wordt geplant of geoogst, hellingen die eigenlijk te steil zijn om met zware apparatuur te berijden, waardoor overal de productiviteit van de bodem vermindert, stammen met bast die worden verwijderd, waardoor essentiele voedingsstoffen worden onttrokken aan het gebied en overal wordt door de mensen Roundup (een zeer giftig middel) gebruikt. Ja, er zijn banen in dit gebied, maar voor hoe lang nog? Wanneer de bodem is uitgeput, worden bomen zwak en vatbaar voor ziekten en brand, en uiteindelijk zal er geen commerciële toekomst zijn en de banen zijn slechts tijdelijk.
Een veel winstgevendere manier van herbebossing
Onze gemengde soorten benadering zonder meststoffen of pesticiden zal meer winstgevend en duurzaam blijken te zijn en zo probeer ik de bossen te beschermen. Beschermen? Ja, door de banen in te richten op herbebossing en veel verschillende inkomensstromen te genereren uit duurzame agrobosbouw kunnen we de overige bosgebieden intact houden. Dit is een ethische beslissing genomen door het bedrijf Arsari Enviro Industri. Ons systeem, genaamd Rebuild, is een veel winstgevendere manier van herbebossing en Arsari kan daarom voor deze ethische benadering kiezen. Veel partijen die onze methoden graag willen nabootsen, zullen waarschijnlijk alleen de meest winstgevende delen eruit pikken. Daarom werkt Arsari nu aan het uitrollen van onze methodologie, die veel verschillende recepten en technologieën omvat als een pakketovereenkomst waarin partijen die gebruik willen maken van ons intellectueel eigendom zich moeten verplichten aan hoge milieu-standaarden, zoals het behoud van biodiversiteit en het betalen van hogere inkomsten en betere arbeidsvoorwaarden voor de plaatselijke bevolking. Deze link gaat naar een video die in meer detail uitlegt hoe het systeem werkt.
Als ik ‘s avonds laat terugkom in het kamp in mijn houten huis, denk ik aan de lange reis die het kostte om hier te komen. Ik voel echt dat wat ik begon met de Masarang Stichting nu op grote schaal zijn vruchten zal gaan opleveren met een systeem dat werkelijk mensen /planeet / winst-oplossingen kan creëren voor veel meer plaatsen in de tropische zônes op de wereld. Het beschermen van de natuur door het in de kracht zetten van lokale mensen, de visie van de Masarang Stichting die in Noord-Sulawesi begon, krijgt nu ook vorm op Oost-Kalimantan.