Beste lezer,
Degenen onder u die mij kennen, zullen begrijpen dat ik dit soort brieven liever niet schrijf. Maar gezien de risico’s die zoveel onschuldige dieren op dit moment lopen, heb ik geen andere keus dan de pen te pakken en deze noodkreet uit te sturen.
De natuurbeschermingscentra die ik in Indonesië oprichtte, hebben hun belangrijke werk jarenlang kunnen volhouden dankzij de opbrengsten van schoolbezoeken en de genereuze bijdragen van vrijwilligers. Door de Covoid-19 pandemie zijn deze inkomsten nu weggevaagd. Officiële reisbeperkingen en de angst om zelf ziek te worden of ver van huis vast te zitten, hebben geleid tot een dramatische daling van de middelen. Wij kunnen daardoor de dieren die aan onze zorg zijn toevertrouwd nauwelijks voeden en anderszins helpen. Ook hebben enkele sponsors hun bijdrage moeten uitstellen vanwege de problemen waarmee ze zelf te kampen hebben in de huidige crisis.
Onze dierenverzorgers kunnen onmogelijk vanuit huis werken zoals door zoveel overheden en bedrijven wordt aanbevolen. De dieren hebben 24 uur per dag zorg nodig en de stekjes en jonge bomen in onze kwekerijen moeten voortdurend worden bewaterd. Onze medewerkers moeten naar buiten met het risico ziek te worden maar kunnen wij momenteel geen salaris meer betalen. Het is voor onze mensen al niet eenvoudig om met hun lage loon rond te komen (meer kunnen onze natuurbeschermings-centra domweg niet betalen). Maar om zonder enig salaris te werken terwijl de prijzen voor producten de pan uit rijzen, is het onmogelijk om de moed erin te houden en de dieren op de eerste plaats te zetten.
Het helpt niet dat deze crisis maanden zal duren en waarschijnlijk een jaar voordat de zaken weer enigszins normaal worden. Dus ik vrees voor de dieren waarvan we dachten dat we ze hadden gered van een slechter lot. Tevens maak ik me grote zorgen over het personeel dat voor ze zorgt. Hoe gaan we ze allemaal voeden en betalen? Ik zou willen dat we reserves hadden om met een dergelijke noodsituatie om te gaan, maar die hebben we helaas niet.
De Yogyakarta Nature Conservation Foundation heeft een SOS naar het Ministerie van Bosbouw gestuurd met de boodschap in te grijpen en de dieren een tweede kans op vrijheid te gunnen. Ik hoor de trillende stemmen van de medewerkers aan de telefoon, de paniek, de angst dat ze moeten opgeven waar ze zo hard en zoveel jaren voor hebben gewerkt. Sluiting van de opvangcentra lijkt onvermijdelijk … Maar waar gaan alle dieren dan heen? Vijf gigantische orang-oetan mannetjes? Zoveel vogels, reptielen en andere dieren…
Voor het grensverleggende Temboan-project zijn medewerkers van de Masarang Foundation keihard bezig om duizenden bomen te planten. Bovendien zamelen we overtollig voedsel in voor de dieren en combineren dat met groente en fruit uit onze eigen biologische moestuin. Maar ook hier zijn de zorgen zichtbaar en tastbaar. Wat zal de dag van morgen brengen? Alle publiciteit op social media en op televisie brengt tot dusver te weinig geld in het laadje. Bovendien lopen onze orang-oetans in Sintang en de vele primaten in het Tasikoki Wildlife Rescue Center het risico om net als de mensen te worden geïnfecteerd door het virus.
Terwijl u zich waarschijnlijk zorgen maakt over hoe het virus uw eigen familie en leven kan beïnvloeden, vraag ik u met een zwaar gemoed om ons te helpen deze moeilijke periode door te komen. Als u even tijd heeft, ga dan alstublieft naar onze website www.masarang.nl en doe een kleine of grotere financiële donatie. Alle hulp is welkom en gaat rechtstreeks naar de dieren.
Ik zou u eeuwig dankbaar zijn.
Bij voorbaat dank,
Willie Smits